เหตุที่รัก

"เหตุที่รัก"

 ที่รักดาวพราวพร่างกลางฟ้ากว้าง

                              เพราะเหมือนต่างเทียนทองส่องทางฝัน                     

                                             ที่รักฟ้าคราแจ้งแสงตะวัน                                                              เพราะแสงนั้นเน้นหวังให้ยั่งยืน       

                                                      ที่รักน้ำกว้างไกลสุดสายเนตร                                   

      เพราะเป็นเหตุชุบกมลให้ชนม์ชื่น      

                         

                                   ที่รักสีมืดหมองของกลางคืน                                         

                                                       เพราะช่วยกลืนทุกข์ใจได้ชั่วยาม                               

                                                               (ประยอม  ซองทอง)                                                  

                                                                                *************

                                                                                                                                                           
                                                                           "เหตุที่รัก"      

                                                ที่รักดาวพราวพร่างกลางฟ้ากว้าง
                               เพราะเหมือนต่างเทียนทองส่องความฝัน
                                                ที่รักฟ้าคราแจ้งแสงตะวัน
                               เพราะแสงนั้นเน้นความหวังให้ยั่งยืน
                                                ที่รักท้องทะเลไกลสุดสายเนตร
                               เนื่องจากเหตุช่วยดลเกิดฝนชื่น
                                                ที่รักสีมืดหมองของกลางคืน                  
                               เพราะช่วยกลืนทุกข์เรายามเศร้าทรวง         
                                                ที่รักสายลมพริ้วละลิ่วเหลิง
                               เพราะผ่อนเพลิงสุมใจอันใหญ่หลวง
                                                 ที่รักมวลมาลีเลิศทั้งปวง
                               เพราะหนึ่งดวงหนึ่งใจใฝ่ยุติธรรม์
                                                 ที่รักท่ารำไทยจับใจจิต
                               เพราะชีวิตเป็นไทย ไทยสร้างสรร
                                                 ที่รักเพลงไทยไพเราะเสนาะกรรณ
                               ถ้อยรำพันสังคีตประณีตนัก
                                                  ที่รักร่มเงาโพธิ์อันโอ่โถง
                               เพราะเชื่อมโยงประจำในธรรมจักร
                                                  ที่รักวัดสงัดใจใด้พำนัก
                               เพราะประจักษ์พักสงบกว่าภพใด
                                                  แต่รักเมืองไทยทั้งชาติ ศาสน์ กษัตริย์
                               ขอตั้งสัตย์ปฏิญาณกล่าวขานไข
                               จะจงรักยิ่งชีวิตและจิตใจ
                               เพราะเป็นไทย  เทิดไทย  ยิ่งใหญ่เอย
     
                                                      (สุจรรยา  ดวงธิสาร)

+++++++++++++

เพ้อ

                  "เพ้อ"

อยาก.....จะห้ามดวงใจที่ไร้สิทธิ์

อยาก.....จะห้ามดวงจิตที่ใฝ่หา

อยาก.....จะห้ามแสงสุรีย์ยามทิวา

อยาก.....จะห้ามสายตาคราเจอกัน

แต่.....สุดห้ามดวงใจที่ใฝ่รัก

แต่.....สุดห้ามใจภักดิ์รักสุขสันต์

แต่.....สุดห้ามวจีถ้อยร้อยจำนรรจ์

แต่.....สุดห้ามคำนั้น "ฉันรักเธอ"

(จาก บท. ลว. ๔ มีค. ๒๕๑๕)

บ้านของเรา

    ช่วงนี้เหนื่อยกับการเก็บข้าวของเพื่อเตรียมซ่อมบ้านครั้งใหญ่ ขอบอกว่า "เหนื่อยมากกกกก (กไก่ ล้านตัว ตามภาษาวัยรุ่น)" ทำไปพักไป เพิ่งฟื้นไข้ด้วยเลยเหนื่อยง่าย ดีที่ได้พี่สาวมาช่วยไม่อย่างนั้นสงสัยไปไม่รอด 

        นึกแล้วอยากเป็นจินนี่ทรามวัยกายสิทธิ์ อยากได้อะไรก็กอดอก ขยับมุมปากสองสามครั้งเสกคาถาก็ได้สิ่งที่ต้องการ เราคงได้บ้านตามต้องการ เข้าอยู่ได้เลย ไม่ต้องเหนื่อยทั้งกายใจแบบนี้ เฮ้อ! (ขอบ่นหน่อย)

        อย่างไรก็ตาม "บ้าน" ก็คือสถานที่ที่มีความสุขสำหรับเรา เข้าข่ายเป็นคนติดบ้าน มีความสุขที่ได้นั่งตรงระเบียงดูต้นไม้ใบหญ้า ดูกระรอก กระโดดไปตามกิ่งต้นมะม่วงกัดกินมะม่วงแก่จัด แล้วข้ามไปที่ต้นมะเฟืองไปกินลูกมะเฟือง แล้วไต่ไปตามต้นปีบบ้าง ปาล์มบ้าง ข้ามไปข้ามมา น่าดูจัง ชีวิตเจ้ากระรอกน้อยเป็นอิสระ โลดแล่นอย่างมีความสุขน่าอิจฉาจริง ๆ

      เดือนกว่า คือ ระยะเวลาที่ช่างกำหนดว่าจะซ่อมเสร็จ นึกภาพบ้านใหม่ที่แข็งแรง สีสดใส ซึ่งเราจะใช้เป็นที่พักอาศัยในช่วงบั้นปลายของชีวิต บ้านเล็ก ๆ ที่สงบ ท่ามกลางต้นไม้ผลและไม้ดอกสีสวย กลิ่นหอมสดชื่น บ้านก็เปรียบเสมือนวิมานของเรา ตามเนื้อเพลง "บ้านของเรา" ที่คุณสวลี ผกาพันธุ์ ได้ร้องไว้ 😁

🏠🏡💒🏠🏡

ทางชีวิต

                                                   "ทางชีวิต"

        ถึงหนทางข้างหน้าจะว้าเหว่                    ถึงจะร่อนเร่ไปไร้ความหวัง

ถึงจะหวาดหวั่นไหวเพราะไร้รัง                       ด้วยพลังแรงใจฉันไม่ท้อ

เพราะเคยแค้นขุ่นเคืองแต่เรื่องทุกข์               เมื่อยามทุกข์ยากเข็ญจึงเป็นต่อ

เพราะไม่มีใครเขาเฝ้าพะนอ                             จึงไม่พ้อพร่ำวอนออดอ้อนใคร

         ถึงไม่มีผู้ช่วยอำนวยโชค                       จะเศร้าโศกโศกาก็หาไม่
ชีวิตหนึ่งซึ่งแกร่งเพราะแรงใจ                        ขออุทิศให้ลองเล่นเกณฑ์ชะตา
ถึงหนทางลางเลือนเหมือนม่านกั้น                 มีเขาชันป่าชัฏสกัดหน้า
มีสัตว์ร้ายหมายขวัญมั่นชีวา                           จะลองกล้าเสี่ยงสู้ดูสักที

         ถึงพลาดพลั้งเพลี่ยงพล้ำถลำลื่น           ก็จะยืนทรงกายไม่หน่ายหนี
วางชีวิตจิตใจให้เป็นพลี                                 คงถึงที่มุ่งหมายได้สักวัน
เปรียบเส้นทางสายนี้ดังชีวิต                           พรหมลิขิตขีดกลางแกล้งขวางก้น
อุปสรรคดังป่าพนาวัน                                     ต้องบากบั่นบุกไปทั้งใจกาย

         เอาดวงจิตที่มั่นไม่ผันเปลี่ยน                 เป็นดวงเทียนส่องรุดถึงจุดหมาย
เอาความสัตย์สกัดกั้นอันตราย                        หากไม่ตายจะไม่ท้อต่อชีวี
ที่สุดท้ายปลายทางเห็นข้างหน้า                     ที่สู้ฝ่าฟาดฟันไม่หันหนี
คือหลักชัยที่หวังตั้งฤดี                                   คือจุดที่มุ่งมาดประกาศนาม

(จาก บท.ลว. ๒๓ เมย.  ๒๕๑๕)

🌄🌅🌄🌅🌄🌅🌄

จากฉันถึงเธอ

"จากฉันถึงเธอ"

ขอเธอจงทนอยู่เพื่อกู้ศักดิ์

ควรจะพักน้อยใจในความผิด

อย่าเพิ่งเบื่อหน่ายหนีเกมชีวิต

ทนอีกนิดสู้ชะตาชีวาเรา

                                                                   ทนต่อไปสักนิดเถิดมิตรเอ๋ย

                                                                   ใครจะเย้ยอย่างไรช่างใครเขา       

                                                                   ใครจะหมิ่นอย่างไรอย่าไปเศร้า

                                                                    คนที่เข้าใจเธอพอก็ยังมี

ถึงแม้ฉันเป็นหญิงหยิ่งในเกียรติ

ไม่เคยเหยียดเยาะเย้ยเธอเลยนี่

ถือเสมือนเพื่อนกันมั่นไมตรี 

พร้อมเป็นที่ปรึกษาคราเธอตรม

                                                                     ความทุกข์นั้นรันทดควรอดได้

                                                                     แล้วใส่ใจทำดีที่มีถม

                                                                     สักวันหนึ่งเธอจะไร้ระทม

                                                                     อย่าขืนข่มเสียใจเกินไปเลย 

ทำดีเอาไว้เถิดประเสริฐยิ่ง

แล้วทุกสิ่งสมหวังดังเฉลย

ยึดหลักมั่นศีลธรรมดังคำเปรย

จงวางเฉยเสียงนินทาวาจาคน

                                                                      ที่ฉันเขียนเป็นกลอนใช่สอนสั่ง

                                                                       แต่เพื่อหวังดีภักดิ์เธอสักหน

                                                                       ขอเธออย่าละลดความอดทน

                                                                       ปลอบกมลตนเองเพราะเพรงกรรม

(จาก บท.ลว. ๑๒ กพ. ๒๕๑๕)

💐💐💐💐💐💐💐

ไกล...หรือ...ใกล้

"ไกล ..หรือ ..ใกล้"

จะว่าไกลก็ไกลเพราะใช่คู่

ที่จะอยู่ร่วมกันสัมพันธ์สอง

ถึงมีสิทธิ์จิตใฝ่ไมตรีปอง

ก็เพียงจ้องแลพบประสบตา

จะว่าใกล้ก็ใกล้แต่ไร้สิทธิ์

ที่จะชิดเชยกันรำพันหา

ถึงเช้าเย็นเห็นกันทุกวันมา

ก็เหมือนว่าหัวใจอยู่ไกลกัน

⭐🌟🌟🌟🌟

(จาก บท.ลว. ๒๔ มีค. ๒๕๑๕)

วันก่อนเก่า

"วันก่อนเก่า"

นึกถึงวันก่อนเก่าเขายังอยู่

เขาคือผู้บรรเทาทุกข์สุขผสม

โอษฐ์อาบอิ่มยิ้มริมฝีปากฝากคำคม

เพียงพจน์พรมทุกทุกคำยังย้ำใจ

*********
(จาก บท. ลว. ๔ มีนาคม ๒๕๑๕)

อ้างว้าง

                                                อ้างว้าง

           

            คว้าง...คว้าง...ใบไม้ปลิว                 ละลิ่วหล่นลงกลางดิน

เอื่อย...เอื่อย...ธารไหลริน                           มิสุดสิ้นลงแห่งใด

เปรียบเช่นชีวิตนี้                                        บ่มีที่จะพักใจ

อ้างว้างร้างอาลัย                                       จนชีพดับลงลับสูญ

                                     **************

(จาก บท.ลว. ๒๕ กย. ๒๕๑๔)

ใครไหนหนา

            

จะมีใครไหนหนาเมตตาจิต

โปรดช่วยคิดแก้ไขให้คลายหมอง

จะยินยอมมอบใจให้ครอบครอง

หากเขาปองรักแท้มีแดเดียว

*******

บทกลอนข้างบน จดเก็บไว้ในสมุดนานแล้ว หลังจากได้ฟังเพื่อนร่วมงานคนหนึ่ง
ท่องออกมาจากความรู้สึกในใจของเธอ
ตอนที่ได้ฟังคิดว่าเธอคงกำลังรู้สึกว้าเหว่ ผิดหวังในความรัก
ต้องการมีใครสักคนที่รักและเข้าใจเธออย่างแท้จริง
แต่ก็ไม่ได้ซักถามถึงที่มาที่ไปของบทกลอนนี้ว่าเธอแต่งเอง หรือเป็นของคนอื่น
และหลังจากนั้นไม่นาน เธอก็จากโลกนี้ไปด้วยโรคร้าย

บทกลอนและเรื่องราวของเธอยังอยู่ในความทรงจำ
เป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เราสนใจอ่านกลอนและเก็บกลอนที่ชอบ

🌷🌸🌹🍀🌺🌻🌼

โคลงสี่สุภาพ แปลเป็นภาษาอังกฤษ

       ใดใดในโลกล้วน      อนิจจัง                      

คงแต่บาปบุญยัง             เที่ยงแท้              

คือเงาติดตัวตรัง              ตรึงแน่น อยู่นา    

ตามแต่บาปบุญแล้            ก่อเกื้อรักษา       

                                                                                                                                       

        All sentent beings pass        Away      
What they've done to stay          Hereafter
Like Shadow, so do they             Follow
Good, Evil deeds forever            Till time does end.

(จากเรื่อง ลิลิตพระลอ  แปลโดย ม.ร.ว. เสนีย์  ปราโมทย์)

         พระสมุทรสุดลึกล้น                   คณนา
สายดิ่งทิ้งทอดมา                               หยั่งได้
เขาสูงอาจวัดวา                                  กำหนด
จิตมนุษย์นี้ไซร้                                   ยากแท้หยั่งถึง

         Fathom deed though the seas      May be,
 Measurable are the seas                       In depth
Scaled can mountains be                       In height

Immeasurable is the depth,                  This heart of man.

(จากโคลงโลกนิติ แปลโดย ม.ร.ว. เสนีย์  ปราโมทย์)

         ฝูงชนกำเนิดคล้าย         คลึงกัน

ใหญ่ย่อมเพศผิวพรรณ            แผกบ้าง

ความรู้อาจเรียนทัน                  กันหมด

เว้นแต่ชั่วดีกระด้าง                  ห่อนแก้ ฤาไหว

           Born Men are we all     And one,

Brown, Black by the Sun         Cultured

Knowledge can be won           Alike

Only the heart Differs              From man to man.

(พระราชนิพนธ์ของรัชกาลที่ ๕  แปลโดย ม.ร.ว. เสนีย์  ปราโมทย์)

_ . _ . _ . _ . _