อ้างว้าง
คว้าง...คว้าง...ใบไม้ปลิว ละลิ่วหล่นลงกลางดิน
เอื่อย...เอื่อย...ธารไหลริน มิสุดสิ้นลงแห่งใด
เปรียบเช่นชีวิตนี้ บ่มีที่จะพักใจ
อ้างว้างร้างอาลัย จนชีพดับลงลับสูญ
**************
(จาก บท.ลว. ๒๕ กย. ๒๕๑๔)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น